a-ppakata-ññū
, mfn. [neg. of pakataññ[ū/u], sa.prakṛta (in the sense of 'prastuta') + jña], not
knowing what is appointed (or, accord, to Ct., ordained),
ignorant of the main point; Vin IV 112,1 (Bhagavatā
sikkhāpadaṁ apaññattaṁ, te vā bhikkhū ~uno; Sp:
yaṁ Bhagavatā pakataṁ yaṁ paññattaṁ, taṁ na
jānantī ti attho); Vin I 312,24 (ye p'ime gocare ~uno,
a-ppakata-ññūtakā . . . navakā c'eva honti ~uno ca [Ee apaka-
taññuno] ≠ Dhp-a I 143,2 (Vajjiputtakehi navakehi
~ūhi); — °-tta, n. abstr., abl. ~ā, Sp I 256,3 (Ee
apak°; mandattā momuhattā+).