anu-bhūyate
, pr. 3 sg. (pass, of anu-bhavati;cf. anu-bhavīyate); sabbā vityânubhūyate (i. e. vitti
anubhūyate), Kacc-v 21; Sadd 21,30; part. ~yamāna,
Pv-a 159,16 (= 'anubhūta'); 214,14 (attanā ~ā mahā-
dukkhavedanā); °-dukkha, n., Pv-a 8,81; laddhaṁ +
~aṁ, Ud-a 350,17 (= 'pattaṁ'); gen. ~assa, Ud-a
anu-bhūyate(abl. ~ā).