addha-gū
, m. [sa. adhva-ga; see also Kāç adPăṇ VI, 4,10-41; cf. addha-ga above], a traveller,
wayfarer; Abh 347; Dhp 302; pl. Thī 55 = SN I
212,31* (BEe against metre panthagū; = pathikā,
Spk) = Ap 607,23; acc. ~uṁ, Ja III 95,17* (adj.
na ṭhitaṁ, nâsīnaṁ, na sayānaṁ na p'addhagum);
96,12' (reading paddha-gū, q. v. cf. sa. prādhva).