karaṇa-sādhana
, n. and mfn., (t.t.gr.) 1. (n.) the in-strument (kāraka) as a means of realisation; 2. (mfn.)
having the instrument (kāraka) as a means of realisa-
tion; — 1. vinicchīyati etenā ti vinicchayo ti vinic-
chayasaddassa -am āha, Sv-pṭ II 128,24 qu. Mp-ṭ III
292,17; akkharehī ti ādīsu ~e karaṇavacanaṁ, Nett-a
59,28 (ad Nett 9,14); idaṁ nāmapadaṁ + ... idaṁ
kattusādhanaṁ idaṁ ~aṁ + , 61,21; — 2. hinoti tena
phalan ti hetū ti ~o 'yaṁ hetusaddo, Sp-ṭ I 440,1.