upa-kaṭṭha
, mfn. [sa. upakṛṣṭa; pp. of upa-kaddhati], "drawn near", approached, near, immi-
nent, come (time); ~e kale nâsakkhi piṇḍāya carituṁ,
Vin IV 93,2 = 175,9; ~e kale Sp 853,13; Vv-a 6,6;
294,9; vela ~ā jātā, Spk II 291,9; ~āya vass'upa-
nāyikāya "at the approach of the rainy season", Vin
I 152,5 (~āyā ti āsannāya, Sp 1071,11); 253,7;
Ps II 136,31; Spk I 216,24; II 362,17; Dhp-a IV
118,14; Vv-a 44,2; Pv-a 42,15; ~e anto-vasse, Dhp-a
IV 128,14; ~āya pavāraṇāya, Ja IV 265,21; Spk
1193,7; ~e majjhantike uṭṭhāya, I 294,11; yāva
°-majjhantikā, until noon was near, Ja IV 213,30;
(vivāha-divase) ~e Dhp-a II 261,3; — loc. "near":
nibbānassa santike samantā āsanne avidūre ~e,
Nidd I 158,21; II 266,16; āsanne ~e, Vibh 3,3 (Ee
upakk°); dalh'attho hi ettha (upâdāne) upa-saddo
upâyāsa-~-âdisu viya, Ps I 218,19 (Ee upakkuṭṭha,
v. l. and Be 1957 ~); — °'-upanīta, mfn., brought
when the (appropriate) time has come; yo pi pāto va
. . . bhutvā nisīdati, ~aṁ pi kātuṁ labhate kap-
piyaṁ, Vin-vn 1309 (= upakaṭṭha-velāya upanītaṁ
pi bhojanaṁ, ṭ).