upa-hanana
, n. [prakr. uvahaṇaṇa; vb. noun ofupahan(a)ti], destruction; . . . ~aṁ vuccati, nāsanaṁ
vināsanaṁ ti attho, Sp 1157,31; . . . rathena vā paṁ-
supuñjassa ~aṁ viya, Spk III 273,15 (so read with
Be 1957 Ce 1930 for Ee upahaṇanam); — ifc. an-°.